Πριν από κάμποσο καιρό έγραψα ένα κείμενο που είχε τον τίτλο: «γιατί τρέχω τώρα πια;» Σε εκείνο το κείμενο μιλούσα για τα σημερινά μου κίνητρα, αυτά που με «βγάζουν στο δρόμο» και με κάνουν να συνεχίζω – δεκατρία χρόνια μετά – να θέλω να «γράφω χιλιόμετρα». Σε κανένα σημείο εκείνου του κειμένου δεν υπήρχε αναφορά σε βραβεία,
Η ημέρα ξημερώνει στα ένδοξα χωράφια του Μαραθώνα. Εκείνα που οι αρχαίοι Αθηναίοι πριν δυόμισι χιλιετίες πότισαν με αίμα, κυρίως των εισβολέων και λιγότερο δικό τους, και που την πολύ συγκεκριμένη ημέρα οι σύγχρονοι (Αθηναίοι και όχι μόνο) ποτίζουν με άλλα λιγότερο ηρωικά προϊόντα του ανθρώπινου σώματος. Εκεί μαζί με χιλιάδες άλλους φιλόδοξους δρομείς, βρέθηκα για δεύτερη φορά.
Την Κυριακή είχα τη χειρότερη δρομική μου εμπειρία. Καιρός ήταν. Οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου. Δε γινόταν να χορεύω από ρεκόρ σε ρεκόρ (ατομικά) και να είμαι χαρούμενη συνέχεια. Κάποια στιγμή θα ερχόταν μια κακή αγωνιστική εμπειρία… Δεν ήμουν αισιόδοξη για αυτόν τον αγώνα από μέρες. Ήξερα ότι πέρσι ήμουν σε καλύτερη φυσική κατάσταση,
Πρωί – πρωί στο City Link, καθισμένος σε ένα πεζούλι, περιμένω το Χρήστο. Θα τρέξουμε παρέα τα πέντε (5) χιλιόμετρα. Απότομα συνειδητοποιώ πως ένα χρόνο νωρίτερα καθόμουν στο ίδιο πεζούλι και τον περίμενα πάλι για να τρέξουμε τα πέντε (5) χιλιόμετρα μόνο που τότε έκανα πίσω. Πονούσα τόσο από τον τραυματισμό μου που πήρα την πρώτη «ενήλικη» απόφαση της δρομικής μου περιπέτειας: να μην τρέξω ούτε το πεντάρι.
του Πέτρου Ρωμαίου – αθλητή μας.
Είναι Παρασκευή σε έχει πάρει ο κολλητός σου τηλέφωνο να σου πει «το βράδυ θα παίξει ποτό», την ίδια στιγμή κοιτάς τα e-mail σου και διαβάζεις From myathlete, ανοίγεις και βλέπεις ένα φύλλο Excel γεμάτο κωδικούς αριθμούς και γράμματα και λες ή δουλεύω για την MI6 ή είναι το εβδομαδιαίο ατομικό πρόγραμμα προπονήσεων.Επειδή –
Αφού έχω το χούι, καλώς ή κακώς, να γράφω για τους Μαραθωνίους που τρέχω, γιατί να μην γράψω κάτι και για πριν τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας; Όχι, όχι για την προετοιμασία. Αυτή είναι ένα άλλο κεφάλαιο, μακρύ και επίπονο. Για την αναθεματισμένη εβδομάδα πριν. Την τελευταία.
Δεν θα μιλήσω για συμβουλές, ιδέες, προτάσεις. Ποιος είμαι άλλωστε να το κάνω; Υπάρχουν πολύ πιο ειδικοί γι΄ αυτά τα πράγματα. Πρώτα από όλα οι προπονητές. Τσάμπα έχουν φάει τα χρόνια τους σπουδάζοντας και εξασκώντας το αντικείμενο, περισσότερο από τον καθένα μας;
Παραδοσιακά ο Νοέμβριος ανήκει στους Μαραθωνοδρόμους και δη του Αυθεντικού της Αθήνας. Ωραίοι και όλοι οι παράλληλοι αγώνες που διεξάγονται, αλλά το μεγάλο γεγονός είναι τα 42,195χιλιόμετρα από το Μαραθώνα μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο και εκείνοι οι δρομείς που κλέβουν την παράσταση και το θαυμασμό μας, είναι όσοι και όσες καταφέρουν να τα ολοκληρώσουν με ένα θριαμβευτικό τερματισμό μέσα στο Καλλιμάρμαρο.
Throw back ή αλλιώς μία μακροσκελής και προσωπική αναφορά (μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα) σχετικά με τον ένα και μάλλον μοναδικό Μαραθώνιο της ζωής μου. Θυμάμαι λοιπόν, πως η πρώτη φορά που μου πέρασε από το μυαλό να τρέξω ένα Μαραθώνιο ήταν το 2008 όταν είχα πάει μόνη μου να παρακολουθήσω τερματισμούς δρομέων με επιδόσεις από 3 ώρες και πάνω.
Δεν θυμάμαι (ή δε με συμφέρει να θυμάμαι) πριν πόσα χρόνια άλλαξα «ρουτίνα». Πριν από πόσα χρόνια, δηλαδή, άρχισε να με βρίσκει το πρωινό του Σαββάτου (ή της Κυριακής) ξύπνιο. Για να ακριβολογώ, βέβαια, και να μην κάνω τον «άγιο» (ή για να κάνω τον «περπατημένο») και παλαιότερα ξύπνιος ήμουν και τα δυο πρωινά, αλλά ξύπνιος στο δρόμο της επιστροφής για το κρεβάτι (ή τον καναπέ μου).
Ο Μαραθώνιος συμβολίζει την κορύφωση των σωματικών και ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου και είναι αδιαμφισβήτητα ο βασιλιάς των αγώνων δρόμου (roadraces). Από το 1976 και με τη διεξαγωγή όλο και περισσότερων Μαραθωνίων σε διάφορες πόλεις του κόσμου, καταρρίφθηκε ο μύθος ότι μόνο οι φυσιολογικά προικισμένοι πρωταθλητές μπορούν να ολοκληρώσουν και να τερματίσουν ένα τέτοιο εξαντλητικό αγώνισμα.