Εντάξει τώρα. Κάθε Μαραθώνιο που κάνεις θα γράφεις κιόλας; Θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο. Ωραία λοιπόν, ας βρω κάποια καλή δικαιολογία μήπως και πείσω. Πρώτος αγώνας εκτός συνόρων. Οπότε μπορεί να το πάρει κανείς σαν ταξιδιωτική εμπειρία και κριτική, καλή ώρα όπως αυτές που γράφουν στο Trip Advisor για ξενοδοχεία και εστιατόρια.
Στον Καζαντζάκη «πιστώνεται» εκείνο το «τσιτάτο», αλλά τόσο αληθινό και υπερβατικό: «φτάσε εκεί που δεν μπορείς». Οι άνθρωποι που το επιχείρησαν (ακόμα περισσότερο οι άνθρωποι που το κατάφεραν) ήταν διαχρονικά εκείνοι που πήγαιναν τα πράγματα μπροστά. Πνεύματα ανήσυχα, σώματα υπεράνθρωπα, μυαλά δυνατά, οραματιστές και Δον Κιχώτες. Σε αυτούς συγκαταλέγεται η Πολυτίμη Κυριακοπούλου.
Μαμά δύο αγοριών ξεκίνησα να τρέχω όταν τα παιδιά ήταν στο λύκειο. Άφηνα τον έναν στην προπόνηση τον άλλον φροντιστήριο και για να μην γυρίσω σπίτι έκανα τρέξιμο. Με ξεκούραζε, με έκανε να ξεχνάω και πολλές φορές το μυαλό ταξίδευε μακριά.
Έκανα 5χλμ μετά 10χλμ και κάποια στιγμή την περίοδο που ο μεγάλος μου γιος έδινε Πανελλήνιες αποφασίζει η παρέα του myathlete να τρέξει τον μαραθώνιο στο Παρίσι.
Πριν ένα χρόνο είχα γράψει σε ένα άρθρο: «Γιορτάζω, μαμά…»
Φέτος θα αρχίσω αλλιώς: «Γιορτάζω, παιδιά… Αφήστε με λίγο να ξεκουράσω τα ποδαράκια μου μετά την προπόνηση, πριν αρχίσω να φτιάχνω τσάντες γι αύριο, να ξύνω μολύβια, να γεμίζω ταπεράκια για το ολοήμερο, να διαβάσουμε, να σας πάω ποδόσφαιρο…»…Και μετά ξύπνησα.
Μια εργαζόμενη ελεύθερη επαγγελματίας μαμά νομίζει πως κάνει προπόνηση και είναι χαρούμενη.
Τρέχω από πάντα, ή τουλάχιστον σχεδόν από πάντα. Η μόνη περίοδος που με θυμάμαι να μην τρέχω είναι στην εγκυμοσύνη. Τότε, ναι, έκανα την επανάστασή μου και κάθισα να κλωσήσω το χρυσό μου, το πολύτιμο αυγό μου.
Φέτος γιορτάζω τη γιορτή της μαμάς για δεύτερη χρονιά.
Προσωπικά άργησα να καταλάβω τα πολλαπλά οφέλη της άσκησης. Από τότε όμως που τα ανακάλυψα, προσπαθώ με κάθε τρόπο να μην βρεθεί κανένα εμπόδιο που θα με σταματήσει από το να την απολαμβάνω. Και όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ, γίνεται ευρηματικός ώστε να βρίσκει λύσεις, όπου και σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται.
Όταν συνειδητοποιήσει κανείς ότι μέσω της άσκησης απαλύνονται όλες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά,
Παράδειγμα προς μίμηση σε όλα τα επίπεδα: άνθρωπος χαμηλών τόνων, μονίμως χαμογελαστός, ταγμένος στον αθλητισμό (με την πραγματική του διάσταση), δρομέας όλων των τερραίν, ο Θοδωρής Πρόκος γυμνάζεται εδώ και χρόνια με το myathlete. Το πιο πρόσφατο κατόρθωμά του, ο τερματισμός του στο πρώτο IRONMAN 70.3 που διεξήχθη στην Ελλάδα. Αφηφώντας έναν τραυματισμό της τελευταίας στιγμής,
Μαίρη Λιάρου: ούτε μια στιγμή δεν μου πέρασε η σκέψη να κάνω πίσω.
Όσοι την ξέρουμε από παλιά, γνωρίζουμε το ασίγαστο πάθος, τη μεγάλη δύναμη και την ουσιαστική αφοσίωσή της σε κάθε αθλητικό στόχο. Η Μαίρη Λιάρου είναι η προσωποποίηση της θετικής ενέργειας και των εκπληκτικών τερματισμών σε μέρη και αγώνες που βάζει ο νους της (και πολύ συχνά δε χωράει ο δικός μας).
Σε πρώτο πρόσωπο:
Κυριακή πρωί, «πρωινό» στις 4, νύχτα ακόμα. Τελευταίο τσεκ. Όλα εντάξει. Πάμε.
Τα αμάξια συνωστίζονταν. Το parkingτου ξενοδοχείου γέμιζε σιγά σιγά. Όλοι κατευθύνονταν αποφασισμένοι στο transitionzoneκάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό. Ο εκφωνητής και η μουσική ακούγονταν ολοένα και δυνατότερα καθώς πλησιάζαμε, ενώ τα βλέμματα των περισσοτέρων έψαχναν να διασταυρωθούν με γνωστούς συναθλητές σε αυτό το πολυαναμενόμενο ραντεβού.
Σε πρώτο πρόσωπο: Ο σχετικός αγώνας ήταν πραγματικά μια πρόκληση η οποία είχε ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2018 που άνοιξαν οι εγγραφές και υποβάλλαμε την δήλωση συμμετοχής. Η αγωνία μου για την εκκίνηση ήταν αρκετά μεγάλη καθώς ήταν ο πρώτος αγώνας IRONMAN που θα συμμετείχα και ειδικά όταν είδα την φουρτουνιασμένη Θάλασσα ένοιωσα ότι θα πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο για να ολοκληρώσω το κολύμπι καθώς είναι πολύ διαφορετικό να κολυμπάς στην πισίνα ή σε μια ήρεμη θάλασσα από αυτή που έπρεπε να κολυμπήσουμε.